سانسور

اینکه باید به مخاطبت در هرجایی که می نویسی احترام بگذاری یک اصل ضروری است. بروز کردن به موقع یک وبلاگ نوعی احترام به مخاطب آن است؛ اما نمی شود لزوماً بروز نکردن آن را بی احترامی دانست. ولی لازم است عذر بخواهم بابت بروز نشدن این وبلاگ. بخشی از آن برمیگردد به اینکه تا حدودی سرم شلوغ است و فرصت کمتری دارم و دلیل دیگر آن هم بی شک خود سانسوری است. آری درست می بینید "خود سانسوری". در این چند ماه سوژه های زیادی و موضوعات مختلفی به ذهنم می آمد که بنویسم اما به هر دلیل و به هر ترتیب درباره شان ننوشتم.

 اینکه نگفتن هایم را میخواهم تا کی ادامه دهم را نمی دانم اما می دانم روزی خواهم گفت. روزی که امیدوارم دیر نشده باشد... .

پ ن 1: اینکه میگویم مخاطب، اصلا به معنی آن نیست که وبلاگ پر مخاطبی دارم و ننوشتن من آنها را منتظر نگه داشته. نه! اینگونه نیست ولی همین چند کلیک روزانه برایم بسیار ارزشمند است و لازم دانستم بابت ننوشتنم عذر بخواهم.

پ ن 2: آدم مهمی نیستم که گفتن، نگفتن یا نوشتن و ننوشتنم تأثیر زیادی بگذارد اما همیشه معتقدم جامعه از تک تک «من» های غیر مهم تشکیل شده که گفتن و نوشتن تک تک شان در مجموع تأثیرگذار و مهم است.