بعد از آخرین مطلب این وبلاگ، دوستان لطف داشتند و نقطه نظرات خودشان را به شیوههای مختلف بیان کردند. امروز در حال مطالعه مطلبی از آقای شعبانعلی بودم، به نظرم رسید موضوعی که ایشان در زمینه مسائل سیاسی بیان کرده است، شبیه به آن چیزی است که در مطلب قبلی وبلاگم بیان کردم. آنجایی که در ابتدای مطلب، کنشگری سیاسی صرف نسل ما را راهحل جامعه ندانستم.
لینک کامل مطلب ایشان را در لینکهای روزانه قرار میدهم و آن قسمتی از مطلب ایشان در زمینه موضوعات سیاسی را در اینجا میآورم:
"امروز که با خودم فکر میکنم، کسی که از سیاست حرف میزند، اگر در جستجوی آب و نان نباشد، لااقل در جستجوی مسیری میانبر برای اصلاح است و همچنانکه سالهاست گفتهام به این باور رسیدهام که برای بهبود پایدار وضعیت اقتصادی و برای رسیدن به زندگی بهتر و ساختن جامعه ای مترقی و حل یک چالش یا مسئله (به صورت دائمی و پایدار) هیچ راه میانبری وجود ندارد.
فکر میکنم برای رسیدن به جامعهای توسعه یافته، باید بپذیریم که تغییرات جزیی و تدریجی در رفتار و فرهنگمان ایجاد کنیم و با این هدف تلاش کنیم که دو یا سه نسل بعد (که قطعاً ما در میانشان نیستیم) نتایج پایدار و باثبات تلاشهای ما را ببینند. نسلی که میخواهد خودش، دستاورد تلاشش را به تمامی و به صورت کامل مشاهده کند، به نظرم رو به سوی فساد و تباهی نموده است."
نظر شما در این زمینه چیست؟! آیا واقعا راهحلی دیگری وجود ندارد؟